7 juli  2017 | Column | door Sander de Kramer

Voor de verjaardag van LACH is het de hoogste tijd weer een nieuw stuk van mijn hand neer te laten dalen op papier. Scherm, zoals je wilt.

Mijn samenkomsten met Shirley zijn altijd van de vrolijke kant. Zo zagen wij elkaar van de week weer en onder het genot van gezonde – want dat vindt zij dan ook weer belangrijk – fruitsmoothies raakte zij maar niet uitgepraat over de laatste missie van Stichting LACH! Zo reisden twee handen vol vrijwilligers vorige week richting de Kaap om met 42 kinderen uit Schakelklassen van Zuid het stoomschip Rotterdam te bezoeken en de geschiedenis in te duiken.

“Dat soort momenten zijn priceless! Kijk hier!”. Ze laat haar rechterarm zien en ik zie dat de herinnering aan dat moment van vorige week vrijdag haar weer kippenvel bezorgt. “Meester Sam vond het een goed idee om van Rijnhaven wandelend naar het schip te gaan. Nu is dat stuk toch wat langer dan dat iedereen denkt. “Is dat hem?” “Nee … helaas.”. “Die dan?”. “Nope, ook niet. Verderop nog de hoek om”. En die bocht lag toch zo ver weg. Aan mijn hand de kleine Whuap uit Eritrea. Als ik eindelijk de boeg van het ss kan aanwijzen, ziet hij het in de eerste instantie niet eens. “Daar, dat grote witte ding”. “Wat, dat, wooehaaa, dat, echt?”. Er wordt gesprongen. Er wordt gedanst. Alleen al bij het zien van dit prachtige schip geeft dit mooie kleine jongetje mij zo’n ongelooflijk blij gevoel.”.

En zo heeft zij legio van dit soort verhalen. De afgelopen vijf jaren is die eerste glimLACH goed voelbaar geweest in Rotterdam. Al die sponsoren en donateurs, die fantastische vrijwilligers. Die 6 miljoen voorgelezen woorden en 3 kapotte rolstoelen. Die 350 advocaatjes met slagroom en dat geweldige gala voor stoere jongelui. Die 73 harten voor Valentijn en 6.031 Sinterklaascadeautjes. Als ik erover nadenk, krijg ik eigenlijk vanzelf al een LACH om mijn mond.

Dat is ook het mooie aan Shirley. Wat haar het meest blij maakt is als anderen blij zijn. Het is zeker niet vanzelfsprekend dat iemand ergens zoveel energie in stopt en geheel op vrijwillige basis gespecialiseerd is in het blij maken van andere mensen. Samen met al die kanjers om haar heen bereikt zij zoveel! Met een klein of grootser gebaar. Ik ken niemand zoals Shirley, ik ken geen andere organisatie als Stichting LACH! Met recht zijn zij pareltjes van onze stad te noemen.

Terwijl het de kleinschaligheid is, die ik zo waardeer, brengt het Butterfly effect natuurlijk een veel grootsere golf in beweging. Van mond tot mond, van generatie op generatie. Als de kleine Whuap over 30 jaar met zijn eigen kinderen over de Kaap wandelt, dan zal hij dit moment nog herinneren en zo zijn eigen kroost hopelijk van een lach voorzien. Ik spreek hiermee dan ook de hoop uit dat we in de komende jaren nog meer mogen LACHen, waardoor we uiteindelijk alle 650.000 Rotterdammers met een stralende LACH op hun snuit een mooie herinnering kunnen brengen.

Abseilen van de Euromast in clownspak? We doen het. Cupcakes bakken in pyjama voor het Centraal Station met een hele school? We doen het. Een duik in een bad vol chocoladevla met vrolijke senioren? We doen het. Waar het ss Rotterdam inmiddels haar varende wilde haren heeft verloren, raken wij nu echt op stoom!