15 november 2016 | Column | door Sander de Kramer

Jaren geleden ontmoette ik Salomon. Een geweldige kerel. Ik kon meteen zien dat dat hij een groot mens was. Als oorlogsslachtoffer waar hij het leven in een bloederige jungle met een arm had overleefd, had hij ooit op het punt gestaan om uit het leven te stappen. Wat wilde hij nog verder met maar een arm? Na de oorlog kwam hij vele andere lotgenoten tegen, sommigen zonder armen of zonder benen en zo zag hij in dat hij in ieder geval nog in leven wás en dat hij tenminste nog een hand en voeten bezat.

Omdat sport weer vreugde brengt, riep Salomon zijn makkers samen om te voetballen op het strand met bijzondere taferelen tot gevolg: een keeper die de bal wilde stoppen met de arm die niet meer aan zijn lichaam zat en de mannen in het veld die de bal probeerden weg te schoppen met de lucht waar ooit een been geleefd had. Verschrikkelijk verdrietig, zou je denken, maar nee, om hun eigen lot werd zo hard gelachen! Als je je lach weet terug te vinden, terwijl de situatie waarin je zit niet de meest aangename is, dan ben je een echte overwinnaar.

Zo leerde ik op het Afrikaanse continent de impact van lachen kennen. Ondanks alle ellende, wordt daar meer geLACHen dan hier. Afrikanen lachen zo stralend, dat je vanzelf meelacht. De èchte Kracht van de LACH.

Geïnspireerd door zijn persoon bracht ik het elftal van eenbenigen naar Nederland. Samen met onder andere cabaretiers en voorstanders van wereldvrede Wilfried de Jong, Najib Ahmali en Theo Maassen hebben we een hele middag gevoetbald en wat een prachtige wedstrijd werd het! De Ambassadeurs van de vrede tegen de Ambassadeurs van de LACH. Zoveel geLACHen, zoveel geleerd.

Toen Shirley mij – eindelijk – vroeg om ambassadeur voor Stichting LACH te worden, hoefde ik dan ook geen seconde na te denken. Het werd weleens tijd! Hoewel ik door mijn werk veel op reis ben, ligt mijn hart natuurlijk ook in Rotterdam. In deze stad is een LACH erg welkom. Aan de ene kant lijkt onze aardbol heel groot, maar als ik LACH met mensen, wordt deze wereld even heel klein en kan ik al het andere even vergeten. Dat is wat mij aanspreekt aan Stichting LACH: niets geen pretentieus gedoe en veel gepraat, maar meteen aanpakken waar een LACH nodig is. 

En daar stonden we dan. Op het vliegveld van een van de rijkste landen van de wereld om mijn gasten met een handicap uit te zwaaien. Ik weet nog goed wat een van hen mij in mijn oor fluisterde: “je woont in een prachtig land, Sander, maar … er wordt zo weinig gelachen joh …”. Tja …  Dat geeft te denken, toch? En nu ga ik me snel weer bezig houden met leuke dingen voor Stichting LACH!